In het gelijknamige tweepersoonsspel proberen twee kapiteins een bemanning bij elkaar te dobbelen in het plaatselijke havencafé. Er lopen matrozen van acht verschillende nationaliteiten (kleuren) rond in de haven, vijf per kleur, met de waarden 1, 2, 3, 3, 4. Er komen steeds zes matrozen (kaarten) tegelijk het café binnen stommelen. Ze worden op een nette rij gezet, en de kapiteins grijpen naar hun dobbelstenen! Wie aan de beurt is gooit altijd met twee van zijn zes dobbelstenen. Vervolgens kiest hij één van de dobbelstenen en legt deze bij een matroos. Dat mag niet zomaar willekeurig: een ‘2’ moet bij de tweede matroos in de rij worden gelegd, een ‘5’ bij de vijfde, enzovoorts. De eerste speler van de ronde bepaalt door het neerleggen van zijn dobbelsteen of de meest linker matroos ‘nummer 1’ wordt genoemd, of juist de meest rechter. Voor de rest van de ronde ligt de volgorde dan vast. Na het neerleggen van één van zijn dobbelstenen bij een matroos is de andere speler aan de beurt. Dit gaat net zo lang door tot er een speler besluit te Shanghaien: stoppen met dobbelen, en inschepen die buit! Er mag al vrijwillig geShanghaid worden als een speler minstens twee dobbelstenen bij kaarten heeft liggen, en het is zelfs verplicht als een speler geen twee dobbelstenen meer over heeft om mee te gooien.

Als het sein Shanghai is gegeven, wordt er gekeken welke speler welke matrozenkaarten heeft gewonnen. Ligt er bij een matroos slechts één dobbelsteen, dan is de kaart voor de eigenaar van die steen. Liggen er meerdere stenen, dan gaat hij naar de speler die er de meeste stenen bij had gelegd. Als er van beide spelers even veel dobbelstenen liggen, dan gaat de matrozenkaart naar degene die de hoogste ogen heeft liggen bij de aangrenzende matrozenkaarten. Mocht dat nog steeds een gelijkstand opleveren, dan gaat de matroos uit het spel. Ook matrozen waar helemaal geen dobbelstenen bij gelegd waren gaan eruit. De geronselde matrozen worden duidelijk zichtbaar voor de spelers gelegd.

Shanghaien is een ontzettend simpel spel om te spelen, maar blijkt dan opeens nog verrassend complex om goed in de vingers te krijgen. Doordat je steeds met twee dobbelstenen gooit en er eentje moet kiezen, blijft je keuze wel beperkt en zijn de afwegingen overzichtelijk - maar daarmee niet eenvoudig! Hoe graag wil je die ene kaart hebben, en hoe erg is het als je tegenstander deze krijgt? Als je in een bepaalde kleur aan kop loopt en je denkt dat te kunnen volhouden tot het eind van het spel, wil je graag dat de tegenstander ook wat waardevolle kaarten in die kleur heeft, omdat de waarde van zijn kaarten jouw overwinningspunten worden. Als hij dan alleen een zielige ‘1’ heeft liggen, schiet dat niet op. Maar als je hem teveel punten laat krijgen, zet je je meerderheid weer op het spel!