| x | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |
Hospital Rush | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 16.03.15 Wie zich op televisieseries baseert zou denken dat alle ziekenhuizen bevolkt zijn met kreupele, drugsverslaafde artsen en psychopathische conciërges. Ook het beeld dat in Hospital Rush wordt geschetst is niet veel positiever: de spelers zijn arts-assistenten die allemaal azen op dezelfde promotie en schuwen onderhandse methoden niet om elkaar de loef af te steken, zelfs als de patiënten daar de dupe van worden! Alle spelers kiezen een van de uiteenlopende karakters en krijgen een schamele dollar als startkapitaal, de bedden worden gevuld met patiënten (met hilarische namen die verwijzen naar ziekte en naar een beroemdheid, zoals Quentin Quarantino en Malaria Croft), de medicijnkast wordt gevuld en we kunnen aan de slag! Te beginnen met de startspeler kiest iedereen een actie uit en voert deze uit, en vervolgens iedereen nog een tweede. De voornaamste actie is het behandelen van een patiënt. Elke patiënt heeft een hoeveelheid pleisters en/of medicijnen nodig om te genezen, en met de behandel-actie kan een speler deze op een patiënt plaatsen. Een speler kan alleen zijn eigen patiënt behandelen of een die nog door niemand geclaimd is (in welk geval hij de patiënt in kwestie meteen claimt). Pleisters zijn ruim voorradig, medicijnen moeten eerst met een andere actie uit het medicijnkastje worden gepakt. Ook in het ziekenhuis heeft het geld het voor het zeggen: met geld kunnen de spelers hun patiënten extra behandelen, meer medicijnen kopen of studeren, wat enkele toekomstige acties permanent versterkt. Door wat nachtdiensten te draaien kunnen de spelers hun geldvoorraad aanvullen. Maar een beetje ellebogenwerk is soms ook benodigd, daarom zijn er acties als sabotage (geld of medicijnen bij andere spelers stelen) en omkoping (direct prestigepunten kopen voor geld). Daarnaast heeft iedere speler twee eigen achterbakse acties ter beschikking: zo kan de slijmerd de patiënt van een ander voortijdig ontslaan of de schurk medicijnen verpatsen voor een extra zakcentje. Maar! Al deze schurkenstreken dragen wel een risico in zich. Het is namelijk ook mogelijk om bij het management te gaan klikken. Dat levert de klikspaan extra geld op, en elke andere speler (we laten onze eigen donkere daden natuurlijk onbesproken) moet geld of prestige inleveren voor elke achterbakse actie die hij deze ronde heeft uitgevoerd. Aan het eind van de ronde wordt gekeken welke patiënten genezen zijn: deze worden ontslagen en de behandelende speler krijgt een aantal prestigepunten, waarbij de lastigere gevallen ook meer punten opleveren. Ook dit ziekenhuis kampt met een beddentekort, dus de patiënt die het langst binnen is wordt ook op straat gezet, genezen of niet. Als iemand 10 prestigepunten heeft behaald is het spel ten einde, anders begint weer een nieuwe ronde. Hospital Rush is geen baanbrekend spel te noemen: een beetje veelspeler kan zo tientallen spellen noemen die gebruik maken van het ‘worker placement’ principe. Hospital Rush is door het brede scala aan ‘gemene’ acties en de mogelijkheid daar vervolgens over te klikken echter een stuk venijniger dan deze spellen doorgaans zijn. En ook speelt het aanzienlijk sneller: met 45 minuten zit een partij er doorgaans wel op. Daardoor weet het zich toch voldoende van de concurrentie te onderscheiden om een plekje in de spellenkast te bemachtigen. Ugur Donmez Hospital Rush, Thomas Kjølby Laursen, Kåre Storgaard & Steen Thomsen, Pegasus Spiele, 2014 - 3 tot 5 spelers vanaf 10 jaar, 50 minutenxxtop |
 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| x | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |
Händler der Karibik / Port Royal |
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 11.03.14 In dit kaartspel gaan de spelers de Caribische zee op, om daar door middel van handel hun boterham te verdienen, liefst dik belegd. Dit thema moet de gemiddelde Nederlander toch zeker aanspreken: we mogen lekker ouderwets en ongegeneerd naar de West! De actieve speler bepaalt hoe ver de reis gaat: hij draait zo veel kaarten open als hij wil. Op het moment dat hij besluit te stoppen met kaarten opendraaien is de reis afgelopen: hij mag vervolgens uit alle gedraaide kaarten een kaart uitzoeken. Scheepskaarten leveren een geldbedrag op; de spelregels noemen dit ‘roven’, wat niet precies overeen komt met wat we van handelaren verwachten, maar dit terzijde… Personenkaarten daarentegen kosten juist geld. Nadat de actieve speler een kaart heeft uitgezocht mogen alle medespelers er ook eentje kiezen, maar voor dit voorrecht moeten ze wel een munt aan de actieve speler betalen! Ingehuurde personenkaarten blijven open voor de spelers liggen: vanaf dit moment kan de speler de functie en symbolen van de kaart gebruiken. Ook zijn de personenkaarten punten waard. Maar het verloopt niet altijd allemaal zo vreedzaam in de Caribische zee. Er zijn scheepskaarten in vijf verschillende kleuren: zodra de tweede kaart van dezelfde kleur open komt te liggen wordt het knokken! Het schip moet afgeweerd worden; dat kan alleen als de gevechtskracht van de personen van de actieve speler minstens even groot is als de sterkte van het schip. Wordt hieraan voldaan, dan verdwijnt het schip op de afleg en mag de speler doorgaan met kaarten draaien, of vrijwillig de reis beëindigen en een kaart uitzoeken. Is de speler niet sterk genoeg, dan gaan alle openliggende kaarten van de actuele reis meteen op de afleg, is zijn beurt afgelopen, en krijgt helemaal niemand een kaart. Tussen de kaarten zit ook een aantal expedities die symbolen kosten en geld en punten opleveren. Om het spel te winnen moet een speler 10 punten verzamelen, en minstens 1 expeditie hebben vervuld. Een opengedraaide expeditie komt apart op de tafel te liggen, en zodra een speler in zijn beurt deze expeditie kan betalen door personenkaarten in te leveren die de gevraagde symbolen bevatten, mag hij dit doen. Händler der Karibik was de winnende inzending van een spellenontwerpwedstrijd van de Wiener Spiele Akademie. Het idee is op zich niet onaardig, maar het is het toch niet helemaal. In de eerste plaats hangt het van het toeval aan elkaar: je kan maar zo twee gele schepen na elkaar draaien, waarna je beurt direct is beëindigd, of juist de ene prachtige personenkaart na de andere terwijl je niet genoeg geld hebt om ze te kopen en je dus wanhopig op de letterlijke zilvervloot zat te wachten. Ook zitten er veel te weinig expeditie-kaarten in, en mocht er toevalligerwijs eentje opduiken is het ook weer volslagen toeval welke speler volslagen toevallig al (bijna) de juiste symbolen heeft liggen om hem te claimen. Een ander bezwaar is dat er geen enkele opbouw of ontwikkeling in het spel zit, wat het erg repetitief maakt. Händler der Karibik is door Pegasus Spiele opgepikt en onder de titel ‘Port Royal’ uitgegeven. Barbara van Vugt Händler der Karibik/Port Royal, Alexander Pfister, Österreichisches Spiele Museum/Pegasus Spiele, 2013/2014 - 2 tot 4 spelers vanaf 8 jaar, 20 minutenxxtop |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| x | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Het Verboden Eiland | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
15.05.11 Twee tot vier spelers worden als team gedropt op een eiland, dat gedoemd is verslonden te worden door de golven. Vier schatten moeten ze zien te verzamelen, waarna ze zich verzamelen op de 'Dwazenlandplaats' waar de reddingshelikopter hen zal oppikken. Alleen zo kunnen ze hunleven redden en het spel winnen. |
 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| x | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
High Five! | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 10.12.10 We kunnen kaarten, of voor de verstokte kaartspeler die wel eens een spelletje wil doen maar niet te ver van huis wil raken kunnen we net doen alsof we kaarten. Dat bleek al sinds 'Rummikub' een gouden vondst en sindsdien zijn er vele varianten waaronder het uiterst succesvolle 'Yahzee' verschenen. Maar nu is er 'High Five!'! Nu wordt alles anders! Of niet? Het spel bestaat uit een kaartenset met cijfers van 1 tot en met 14, waarbij de een ook voor veertien telt (waar kennen we dat ook al weer van?) in vier verschillende kleuren (goh, in plaats van symbolen - geniaal!). Een speler begint met vier blind getrokken kaartjes en een joker, en legt in zijn beurt een tot vier kaartjes aan en trekt er twee bij. Diverse pokercombinaties van vijf cijfers scoren punten; de zogenaamde 'high five' die uit vier dezelfde cijfers plus een joker bestaat, scoort het hoogst. Het spel gaat door tot alle kaartjes getrokken en gelegd zijn. Door het kleine grid van 8 bij 8 en door de beperkte voorraad kaartjes waar een speler telkens uit kan putten is tactisch leggen vrijwel onmogelijk maar eigenlijk boeit ons het hele spel niet. Wat een vreselijke ongeïnspireerde gezapigheid! Het is alsof we weer terug in de jaren tachtig worden geworpen! Deze smakeloze cocktail varieert op van alles en nog wat maar heeft zijn houdbaarheidsdatum ver overschreden en weet op geen enkele manier te boeien of zelfs maar een beetje uit te dagen. Er moet behalve de auteur ook een spelredacteur rondlopen die het nog niet is opgevallen dat de pokerkoffertjes al een paar jaar geleden in de ramsj lagen... High Five!, Nils van Teijlingen, Kosmos / 999 Games, 2010 - 2 tot 4 spelers vanaf 8 jaar, 30 minutenxxtop |
 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| x | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |
Hotel Samoa | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 18.07.10 In 'Hotel Samoa' nemen we een kijkje achter de schermen van het hotelwezen op een niet nader te noemen vakantieeiland, en maken we kennis met de toeristenstromen die zich aandienen en hopelijk ons hotel aandoen. Daarvoor moeten de kamerprijzen wel concurrerend zijn. Aan het begin van het spel ligt het totale aanbod aan toeristen open op tafel; van elk van de vier nationaliteiten liggen drie kaarten in toevallige volgorde open die vervolgens in twaalf beurten worden afgewerkt. Afhankelijk van het aantal spelers wordt van de nationaliteit die op dat moment het eiland aandoet een aantal chips getrokken en in groepjes verdeeld. Vervolgens spelen de spelers tegelijkertijd een kaart uit hun hand; hierop staat de kamerprijs voor deze groep. De speler met de laagste prijs mag als eerste toeristen uit een gekozen groep onderbrengen en hij krijgt daarvoor net zoveel betaald als zijn uitgespeelde kaart aangaf, vermenigvuldigd met het aantal toeristen. Alles draait natuurlijk om het bezit van het meeste geld, maar als de toeristen eenmaal hun inkomsten hebben gegenereerd leveren ze verder niets op en mogen ze wat het management betreft weer zo snel mogelijk ophoepelen; ze houden namelijk kamers bezet die volgens modern boekhouden tijdelijk niets opleveren. Elke keer wanneer er aan het begin van een ronde een vliegtuig is geland met weer een groep van dezelfde nationaliteit vertrekt de oude groep en de nieuwe neemt haar intrek, eerst bij de laagste bieder en daarna mogen als er nog toeristen in de virtuele aankomsthal over zijn hogere bieders een voor een een of meer toeristen onderbrengen. Dit mechanisme maakt toeristen van nationaliteiten populair die elkaar snel opvolgen. Extra inkomsten komen van toeristen die hun intrek nemen naast de kamer van een celebrity, en van rijke toeristen die voor dezelfde kamer met gemak de dubbele prijs betalen. Ruimtegebrek kan worden opgevangen wanneer er onder de aangekomen groep toeristen zitten die nogal gemakkelijk verliefd worden: die kunnen samen op een kamer worden gepropt. Tegelijkertijd met de kamerprijs wordt ook een bod gedaan op een van de uitbreidingen zoals een extra kamer, een zwembad of een suite die voor extra inkomsten kunnen zorgen, maar deze investering hoeft zich niet noodzakelijkerwijs terug te verdienen als het zwembad weliswaar is aangelegd, maar er onvoldoende zwemmers naar het hotel komen. 'Hotel Samoa' is een aardig spelletje voor een keer of wat, maar zal de aandacht niet lang vasthouden; het is teveel van hetzelfde. Ook het blind bieden biedt niet voldoende spanning, en zo kabbelt het spel een beetje voort. Het is alsof je wel vrij van je werk bent, maar thuis je vakantie viert: geen verplichting om naar je werk te gaan, maar ook niets sensationeels om te beleven. Dan is 'Hotel Samoa' als de boterham die je thuis smeert, maar spelers willen doorgaans getracteerd worden op exclusievere gerechten. Hotel Samoa, Kristian R.A. Østby, Huch & Friends / White Goblin Games, 2010 - 3 tot 6 spelers vanaf 10 jaar, 45-60 minutenxxtop |
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| x | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Hotel Amsterdam |  |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 16.02.10 Elke grote stad heeft zijn eigen toeristenstroom, al dan niet voorafgegaan door een Alwetend Leider met Kenmerkend of Lichtend Teken. Paraplu's schijnen hiervoor nogal geschikt te zijn, maar in 'Hotel Amsterdam' komen slechts de individuele reizigers aan bod, en deze bezoeken zonder begeleiding de attracties van de stad. Dat gaat in eerste instantie nogal willekeurig; een dobbelsteenworp bepaalt waar ze aan wal worden gezet en daarmee welke locatie ze bezoeken. Dat varieert van de dagprogramma's museumbezoek en souvenirshop, tot de nachtelijke en wat obscuurdere tijdverdrijven als hoerenbezoek en het blowen in een coffeeshop; tja, dit is Amsterdam mensen, wees er maar trots op! In de eerste twee ronden plaatsen de spelers een hotel tussen een van de kavels; het is de bedoeling twaalf toeristen op de kavels rond een eigen hotel te verzamelen om daarmee het spel te winnen. Toeristen kunnen worden verplaatst wanneer de zwarte of witte pion een locatie sluit en in feite naar de andere kleur wijzigt; de tegel wordt omgedraaid. De toeristen wijken op een dergelijk moment uit naar de dichtstbijzijnde locatie van dezelfde signatuur die nog vrij is. En ondertussen dropt de boot elke spelersbeurt ergens weer een nieuwe toerist; prima als je er een hotel naast hebt staan, maar punt van zorg voor elke andere speler: hoe krijg ik die toeristen daar weg en bij mijn eigen hotel? 'Hotel Amsterdam' is een wolf in schaapskleren; het ziet eruit als een eenvoudig en vrolijk spelleke. Vrolijk is het zeker, maar eenvoudig, nou, dat hoeft niet per se. Natuurlijk kan het spel net zo diep worden gespeeld als de leeftijdgroep die aan tafel zit en als zodanig is het ook voor kleinere kinderen geschikt vooropgesteld dat de nachtlocaties wat omfloerster worden beschreven. Maar voor de veelspeler ligt hier toch ook een alleraardigste uitdaging. Het thema is leuk bedacht, het speelt lekker vlot weg, en voor wie het allerlaatste gelukselement wil elimineren: er is een variant zonder dobbelsteen. Enige kritiekpuntje is dat de toeristen eenvoudige halmapionnen zijn; dat hadden mooiere figuurtjes kunnen zijn. Maar ja, de uitmonstering van de toeristen, daar heb je geen zeggenschap over; die zitten gewoon met hun korte broek in een restaurant! Hotel Amsterdam, Hans van Tol, The Game Master, 2009 - 2 tot 4 spelers vanaf 8 jaar, 30-45 minutenxxtopxx  |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| x | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Horus | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
27.05.08 In elke cultuur stroomt wel ergens traag een rivier door een landschap, gedicht van Marsman of niet, en bij de Oude Egyptenaren is dat de Nijl. Deze rivier met zijn vruchtbare oevers is het decor voor Horus. De spelers proberen ieder de lucratieve akkers te claimen om er zo de punten voor te scoren, ja, we zijn al snel in spellentaal beland, want wat we gaan doen is verschillende soorten tegeltjes leggen en er proberen de meerderheid te halen. Dat gaat zo: eerst wordt een tegeltje uit de zak getrokken en volgens de regels aangelegd. Daarna wordt een handkaart gespeeld; hierop staat het soort tegeltje dat als tweede in een beurt van een van de klaargezette stapels moet worden aangelegd. Op de kaart staat ook nog een cijfer van een tot en met vijf dat de conditie weergeeft, waaronder een claimsteen mag worden gezet. De speler trekt daarna een nieuwe handkaart bij, en de volgende is alweer aan de beurt. Als twee van de vijf tegelstapels op zijn, is het spel uit en wordt er gekeken wie de meeste invloed heeft in de ontstane gebieden. Daarbij kan geen enkel gebied meer dan tien punten opleveren, ook al is het twintig velden groot. Een andere beperking is, dat er nooit meer een gebied kan worden geclaimd, als dit meer dan vijf velden groot is - dat is onderdeel van de claimconditie. Drie riviertegels liggen aan het begin van het spel uit. De rivier kan worden verlengd en afgetakt om te proberen gebieden volledig door de Nijl te omsluiten, want deze zijn aan het eind dubbele punten waard. De punten van de verschillende gebieden gaan naar die speler, die er de meeste claimstenen heeft liggen, en anders wordt de score gedeeld. |
 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| x | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Hermagor | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 29.10.06 Hermagor, het is een intrigerende naam voor een stad. Op de doos zien we een indrukwekkend kasteel met verwrongen spitsen. Draken vliegen in de lucht. Op de markt worden drakeëieren en doodshoofden verhandeld. De twee tot vijf spelers gaan dit ook doen, al zal het niet zo expliciet ervaren worden. Het speelbord laat een wegennet zien, met in het centrum het kasteel van de stad, daar wordt de handelsreis begonnen; afhankelijk van het spelersaantal duurt deze vier of vijf rondes van verschillende lengte. Helaas zijn het allemaal tolwegen, dus moet er voor elk traject tussen de dorpen worden betaald. Hieraan voorafgaand moeten er eerst goederen op de markt worden ingeslagen, een klein raster in de hoek van het speelbord waar telkens nieuwe blind getrokken fiches worden neergelegd. Hier begint het eerste getouwtrek tussen de spelers: ik wil 'm, nee ik! Wie er uiteindelijk met een of meer handelswaar vandoor mag, wordt bepaald door het kundig en tactisch inzetten van de vier eigen spelerscilinders (koopmannen) op het raster, waarvoor ook weer betaald moet worden. Er worden nogal wat kosten gemaakt en dat is uitkijken, want het gaat juist om het meeste geld in dit spel. Wanneer de waar is geclaimd, kan de reis beginnen en voert elke speler het aantal acties voor die ronde uit door in elk dorp dat overeenkomt met de handel die de speler heeft vergaard deze ter verkoop aan te bieden; 'nee' wordt niet gewaardeerd, dus is het automatisch 'ja' en krijgen we er geld voor. Hoeveel geld we er voor krijgen, dat is weer af te lezen uit een tabel waar de prijzen gedurende het spel nog wat verder kunnen worden opgekrikt. Wanneer we in een dorp hebben gehandeld, mogen we er een handelshuis zetten, en dat kan voor extra opbrengst zorgen als de concurrent er later komt handelen, maar belangrijker is het omsluiten van gebieden met deze handelshuizen. Dat levert het recht op om op de opbrengstentabel een schijfje te plaatsen dat meteen eenmalig een wisselend bedrag oplevert, maar bij de eindtelling ook nog voor een bonus zorgt. Hier bij zijn is het bindend advies. Ondertussen hebben we helemaal niets van de beloofde sfeer op de doos geproefd, maar zijn we wel lekker aan het puzzelen geweest om onze handelsreis zo profitabel mogelijk te maken. De symbolen op de kaart waar de spelers zich op moeten richten zijn erg onduidelijk; trouwens het hele bord geeft een rommelige indruk en verdient allesbehalve de schoonheidsprijs. Wat ondanks de abstractie over blijft is een leuk en vlot te spelen spel - en dat Hermagor eigenlijk gewoon een suffig Oostenrijks valleidorpje is, dat doet er dan ook niet meer toe! Hermagor, Emmanuelle Ornella, Mind The Move / Rio Grande Games, 2006 - 2 tot 5 spelers vanaf 12 jaar, 90 tot 120 minutenxxtop  |
 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| x | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Hive | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 25.06.06 Een bijenkoningin in de eigen kleur, en nog een, van de tegenstander. Sluit de bijenkoningin van de tegenstander helemaal in, en je hebt gewonnen, zo simpel ligt de opdracht bij het begin van het spel dat nog een aantal andere insecten als speelstukken kent. Elke beurt mag er een stuk aangrenzend aan uitsluitend eigen stukken worden ingezet, of eentje die al is ingezet, vrij bewogen. De mier kan overal komen, dus is handig om stukken van de tegenstander vast te zetten. En de kever mag bovenop een ander stuk gaan staan, en kan zodoende een ander stuk blokkeren. De sprinkhaan springt over een hele rij naar een vrije plek aan de overkant, en de spin mag drie aangrenzende zijden bewegen. Bij al deze bewegingen mogen nooit 'eilandjes' van stukken ontstaan; alles moet, ook tijdens de beweging, met elkaar verbonden blijven. Het lijkt allemaal heel eenvoudig, maar al snel dienen zich keuzes aan, en lastige situaties, die liefst te vermijden zijn. Het wordt er een beetje op een prettige manier schaak van. Een potje is snel gedaan, en er is dus volop ruimte voor de revanchepartij. Het spel heeft robuuste bakelieten speelstukken dat door de bijgeleverde reisverpakking overal mee naar toe genomen kan worden. Deze insectenplaag mag er wezen! Hive, John Yianni, Huch & friends / Gigamic, 2005 - 2 spelers vanaf 9 jaar, 20 minutenxxtop |
 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| x | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Het Kakuro Spel | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 18.04.06 Het moet op voorhand worden gezegd: we zijn geen puzzelaars. En we begrijpen die hele Sudoku-rage ook niet. Puzzelen was toch al van alle tijden en bepaalde locaties: op de camping, bij de haard, in de trein, kort gezegd overal waar een mens vindt dat hij er de tijd moet doden. En daar zit 'm nou net de kneep: de tijd doden! Alsof je niets beters of leukers weet te doen! Alsof het leven al niet kort genoeg is! En dan met een puzzelboekje je tijd verdoen! Maar goed, er blijken hordes mensen te zijn die zich met zichzelf of de hun beschikbare tijd geen raad weten, en voor hen moet Sudoku een godsgeschenk zijn. Puzzelen met cijfers! Jaha, cijfers! Dat zijn moeilijke dingen die normaal gesproken in het venster van je calculator staan. En nu mag je er zelf mee aan de slag! Een Sudokupuzzel; ik zie het meer als een schuifraampje waarbij je alle letters, cijfers, of een afbeelding op de juiste plek moet krijgen. Het was leuk in de kindertijd, maar we hebben nu wel wat beters én leukers te doen. Deze mening is de uitgever van 'Kakuro - de reken Sudoku!' niet aangedaan. Om het genot van het puzzelen te verhogen wordt met 'Kakuro' een Sudokuspel aangeboden dat van 1 tot vier spelers kan worden gespeeld. Hiermee wordt de onterechte suggestie gewekt dat puzzelen een sociale kant zou kunnen hebben. Volgens de spelregels krijgt iedere speler een identieke puzzel van een gekleurd papierblokje uitgereikt. Iedereen gaat vervolgens zwijgend aan de slag, en de eerste die de puzzel heeft opgelost roept 'Kakuro!' (en niets anders!) en krijgt vier punten. De overige dommertjes krijgen zoveel punten als hun sommetje (bijna) af was. In het doosje worden vier kleine potloodjes bijgeleverd, die elk een verschillende kleur hebben maar toch allemaal met zwart schrijven. 'Met welke kleur wil jij spelen?' 'O, geef mij maar groen!' Nee, deze versie had als magazine naast de Denksport in de tijdschriftenkiosk moeten liggen, maar had niet als speluitvoering uitgevoerd moeten worden. Om de zoveelste onnodige doos op de plank te moeten uitgeven; daar hebben wij een speciale prijs voor in het leven geroepen. Voorlopig roepen we: 'Toedeledokie!' Het Kakuro Spel, auteur onbekend, Identity Games, 2006 - 1 tot 4 spelers vanaf 9 jaar, ca. 40 minutenxxtop |
 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| x | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Hart an der Grenze | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 05.04.06 De laatste dag van de vakantie; we doen nog even wat boodschappen op de lokale markt. Daar wemelt het van de verleidelijke aanbiedingen. Behalve de gebruikelijke souvenirs als sambaballen voor tante Sjaan en een sombrero voor oom Aart, zien we ook voor onszelf diverse artikelen zoals handgedraaide sigaren, sterke drank, en antieke beeldjes. Zo goedkoop waren we er nog nooit aangekomen; daar betaal je normaal een fortuin voor! De enige zorg is om deze laatste niet legale waar langs de douane te loodsen. Ach, die hebben het zó druk, we glippen er vast wel doorheen! Oeps, daar wordt een priemende vinger in onze richting gestoken: openmaken! We proberen een subtiele omkooppoging: 'Ach beste man, kan ik u misschien behulpzaam zijn bij de studiekosten voor uw dochtertje?' Zo ongeveer gaat het er in dit spel aan toe, waar om de beurt een speler de sheriffster opspeldt en probeert de poker faces te interpreteren. Heuse blikken minikoffertjes staan de spelers ter beschikking, waar ze een tot vijf warenkaarten instoppen. Vervolgens melden ze wat ze er in hebben: 'O, gewoon, drie sombrero's!'. 'En ik, ik heb vijf kruiken.' 'Een set sambaballen.' 'Twee sombrero's.' Tja, wat moet je daar nu mee? Tussen de legale waar zit vast een antiek beeldje verstopt, en misschien wel twee ook! Als de koffer opengaat, en er rolt inderdaad verboden waar uit, dan moet er boete worden betaald, aan de bank, en de verboden spullen worden verbeurd verklaard. Maar de speler die de douaneambtenaar speelt, kan ook worden omgekocht, en geld is uiteindelijk waar het om draait in dit spel. Er kan één speler worden gecontroleerd; alle andere spelers hebben deze beurt geluk en mogen hun waar achter hun koffer opslaan. Wel beschikt elke speler over een extra contrôlesteen waarmee hij als ambtenaar in functie eenmalig in het spel een tweede speler kan controleren. Als iedere speler een keer douaneambtenaar is geweest, is een ronde afgelopen; de waren die het land binnen zijn gesmokkeld, al dan niet legaal, worden nu verkocht tegen de prijs die op de kaart staat. Drie waren kunnen per ronde worden apartgelegd; deze geven mogelijk dubbele opbrengsten aan het eind van het spel. Na drie rondes worden deze gespaarde waren aangeboden, maar hier geldt per artikel een wisselende limiet: wordt er teveel aangeboden, dan incasseert alleen de speler met de meest verzamelde kaarten tot de limiet, daarna eventuele volgende spelers, tot de limiet is bereikt. De resterende spelers met dezelfde waren krijgen niets; hun kaarten zijn waardeloos. Uiteindelijk wint de speler met het meeste geld. 'Hart an der Grenze' heeft een hoog hilarisch gehalte; het is grappig om alle uitgestreken gezichten aan tafel de meest onschuldige waar te zien noemen. Maar het is de vraag of dit spel na een paar keer spelen hetzelfde vermaak weet te bieden. Dit is typisch een spel waar de spelers zich een beetje moeten inleven, een toneelstukje spelen, om de sfeer op te peppen. En niet iedereen is daar even goed in. Bij de eerste opdracht 'openmaken' schudde bij ons een speler pardoes z'n koffer met contrabande open; hij was als eerlijke ziel glad vergeten dat omkopen in dit geval beter was geweest! Hart an der Grenze, André Zatz & Sergio Halaban, Kosmos, 2006 - 3 tot 6 spelers vanaf 10 jaar, 45 tot 70 minutenxxtop |
 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| x | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Hexenhammer | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 15.03.06 Het hele dorp is in rep en roer! Kwade tongen beweren dat zich heksen onder de dorpelingen bevinden! Het is laster, en zoals dat met laster gaat leidt het een eigen leventje, totdat de bom barst en de vuilspuiterij in volle omvang z'n beslag krijgt. Branden zullen ze, de heksen, de Inquisitie is al in aantocht! Elk van de spelers heeft een drietal dorpelingen onder zijn hoede, waar de laster al op is losgelaten. Daarom worden onder de dorpelingkaarten evenzovele brandstapels geschoven met een hier en daar al aardig opflakkerend vuurtje. De gedeelde handkaarten kunnen in verschillende van 3 fases worden uitgespeeld; op de kaarten staan symbolen die aangeven in welke fase of fasen dit mag. Alle kaarten hebben te maken met roddel en achterklap; worden ze door een eigen dorpsbewoner gespeeld dan heeft dat op een ander als effect dat het vuurtje van de brandstapel alvast hoger wordt opgestookt; in feite is dit het effect van de laster. Gelukkig kan een speler met sommige kaarten de laster ook van zich afkeren, of zelfs regelrecht als tegenbeschuldiging aan het adres van de afzender effect sorteren. Als de gemoederen hoog genoeg zijn opgelopen, kan een speler in zijn beurt besluiten de Inquisitie te roepen; hij wordt dan de Inquisiteur. De chaos stijgt: elke speler mag nu in blinde paniek alles en iedereen beschuldigen, zoveel kaarten uitspelen als hij wil; er is geen reguliere beurtvolgorde. Als niemand nog kaarten wil spelen wordt het proces gehouden. De spelers mogen in deze fase elk nog één kaart spelen, waarna de dorpsbewoner met het hoogst opgestookte vuurtje als heks wordt verbrand. De punten (hè, waar komen die opeens vandaan - och ja, het is een spel!) van de desbetreffende dorpsbewoner komen bij de Inquisiteur te liggen. In de vierde en laatste fase worden de handkaarten weer aangevuld, en begint het hele roddel- danwel heksenproces opnieuw. Dit duurt zolang tot er nog maar zoveel levende dorpsbewoners als spelers zijn; hierna worden de punten geteld. 'Hexenhammer' heeft een wel zeer eigenaardig thema dat niet iedereen zal aanspreken. Het uitspelen van lasterkaarten lijkt volkomen willekeurig te geschieden en dat is het natuurlijk ook wel. Is eenmaal een dorpsbewoner onder vuur (!) komen te liggen, dan is ie een gemakkelijke prooi geworden, alleen: wie is er het eerst bij om de Inquisiteur te roepen? Ondanks het bizarre thema is het een aardig en luchtig kaartspelletje dat jammer genoeg door zijn langere speelduur niet vaak op tafel zal komen. Hexenhammer, Tyler Sigman & Henning Poehl, Sphinx, 2004 - 3 tot 5 spelers vanaf 16 jaar, 60 tot 75 minutenxxtop |
 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| x | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Hazienda | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 21.10.05 Overal is werk te doen, als je er maar voor open staat. Nu weer zijn we in Argentinië nodig, om er als grootgrondbezitter de nodige zaken te regelen. Natuurlijk zitten we met allerlei levende have op onze uitgebreide landerijen zoals runderen, paarden varkens en schapen opgezadeld, en het is noodzaak om deze naar de markt te leiden en er geld voor te ontvangen. Met dat geld kunnen we nieuw land of nieuwe dieren kopen, een waterput slaan, of een hazienda bouwen. In twee waarderingen wordt gescoord; de speler met de meeste punten heeft na de tweede waardering gewonnen. Punten zijn er voor de speler die de meeste markten heeft weten te bereiken, de lengte van de landketens, hazienda's, waterplaatsen en geld. Elke beurt mogen drie acties worden uitgevoerd, ook dezelfde, zoals het kopen van land of dierenkaarten, of het uitspelen ervan. Later, als de landketen wat groter is geworden, loont het de moeite om hier eenmalig van te oogsten en er geld voor te ontvangen. Normaal gesproken ontvangt een speler alleen geld voor elk dier dat hij in zijn keten aan een markt weet te leggen. Hazienda is geen wereldschokkend spel, maar het zit aardig in elkaar, en het speelt lekker weg. Kaartje kopen, kaartje leggen, geld ontvangen; met kleine tactische elementen zoals afsnijden van een markt voor een andere speler of het strategisch plaatsen van een waterplaats waardoor er bij een waardering extra punten kunnen worden geïncasseerd. Dat er maar twee momenten zijn waarop de punten worden uitgedeeld, is een handicap omdat het hierdoor minder gemakkelijk is om te zien hoeveel punten een speler nog nodig heeft om een bepaalde (en liefst de eerste!) positie te halen. Hazienda, Wolfgang Kramer, Hans im Glück, 2005 - 2 tot 5 spelersxxtop |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| x | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Hart van Afrika | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 08.03.05 Afrika is een groot continent, en het is dan ook niet verwonderlijk dat de kaart waarop het gespeeld wordt ook behoorlijke afmetingen heeft. Dat geeft gelijk een hoop ruimte aan tafel, want de porceleinen figuurtjes, de siervaas, de sigarendoos, notenkraker en de wolmand moeten allemaal aan de kant maar we hebben ze niet, en als we ze hadden, stonden ze op een andere plek dan de tafel waar we hoofdzakelijk aan eten en daarna spelen. Als echte spelers hebben we ons formaat tafel voor dit soort speelborden speciaal gekocht, al lijkt Eagle Games de laatste jaren te willen dat we upgraden en een biljart aanschaffen. Genoeg chitchat, terug naar het bord: daar vallen punten te verdienen. Elke speler is uitgerust met een aantal biedblokjes die deel uitmaken van een gesloten geldsysteem. Er wordt geboden om de twee eerste fiches die in een etalage van zes uitliggen; de speler met het hoogste bod krijgt deze en mag een beurt doen waarbij de actiepunten op de fiches aangeven hoeveel ruimte hij in een beurt heeft; een handelaar op het bord zetten en bewegen zijn veelvoorkomende acties. Op dezelfde fiches staan veelal nog wat ikonen afgebeeld die staan voor Extra Leuke Dingen die meteen mogen worden uitgevoerd, of bewaard voor een volgende beurt. Aan het eind van de spelersbeurt wordt de aanwezigheid op het bord omgezet in punten, verminderd met punten voor gebieden waar eigen handelaars met neutrale handelaars staan; deze zijn nog niet onderworpen of gekerstend en blijven dus nog even een 'nuisance', wat dit betreft. Het onderwerpen van een neutraal volk of het conflict met andere handelaren is redelijk eenvoudig: er moeten tenminste evenveel eigen handelaren staan als 'vreemde', en vervolgens wordt bij een neutrale handelaar een conflictfiche getrokken dat de uitslag van een gevecht bepaalt: handelaren wegnemen, of een reputatie die aan barrels ligt (een niveau omlaag gaat). Bij een conflict met andere spelers worden biedblokjes ingezet, eventueel vermeerderd met bewaarde actiefiches. Deze waardes (biedblokjes 3, fiches 9, plus de reputatie van de spelers, maal het aantal stenen in dat gebied) worden vergeleken om de overwinnaar te bepalen. In veel gebieden liggen extra fiches die in de loop van het spel op een tabel van waarde kunnen veranderen en zo meer of minder punten opleveren bij de waardering van de actieve speler aan het eind van zijn beurt. Is deze klaar, dan worden alle geboden en in een gevecht gebruikte biedblokjes onder de overige spelers verdeeld en begint een nieuwe biedronde op de eerte twee uitliggende actiefiches, en het daarbij behorende recht om een beurt uit te voeren. Spelers die al te fors hebben geboden, zijn een aantal rondes uitgeschakeld. De speler met het hoogste puntenaantal opent de veiling van de eenmalige ronde; iedereen kan daar overheen bieden als hij of zij dat wil, en om de kwistige speler zonder biedblokjes te beschermen kan er zelfs met en tot een maximum van 10 punten worden geboden. Het kiezen uit een etalage van fiches, en de wisselende spelersvolgorde, kan inmidels het handelsmerk van Andreas Steding worden genoemd en is een leuk element. Ook in 'Kogge' hanteert hij dit mechanisme, en in 'Whisky Race' wordt er met blokjes geboden om startspeler te worden. Maar het is natuurlijk geen enkel probleem om een dergelijk systeem opnieuw, en gecombineerd te gebruiken wanneer het voldoet. Het spel heeft wat kleine tekortkomingen in de uitvoering, dat overigens van prima kwaliteit is en geheel past in de reeks zoals Phalanx die een paar jaar geleden heeft opgezet. Zo zijn er bijvoorbeeld maar twee, weliswaar groot en robuust uitgevoerde overzichtskaarten, die echter door hun formaat moeilijk op tafel kunnen worden gelegd en dus toch weer van spelershand naar spelershand verhuizen om de betekenis van de verschillende actiefiches te ontcijferen; de getekende symbolen hierop helpen namelijk jammer genoeg niet echt tot het begrijpen van hun mogelijkheden. 'Hart van Afrika' is een spel dat zich een eerste keer nog niet volledig aan je wil openbaren; en zoals een medespeler opmerkte:'Je kunt dit dus heel fout spelen'. De parel die het spel wellicht is zal pas in latere sessies, als we écht tot het hart zijn doorgedrongen, door ons gevonden worden. En mag ik nog éven? Ook in deze doos van Phalanx vinden we weer een standaard indeling waar we maar met moeite ons materiaal in kwijt kunnen; het deed ons verzuchten: 'Alwéér zo'n waar-doe-ik-het-allemaal-inlay!' Hart van Afrika, Andreas Steding, Phalanx Games, 2004 - 2 tot 5 spelersxxtop |
 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| x | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Himalaya | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 23.02.05 Vooruit maar weer, we gaan op pad, door de dalen en langs de toppen van de Himalaya. Onderweg komen we langs diverse dorpen waar we handel mee drijven of er een offer brengen. Gaandeweg worden de streken door onze expeditieleden bevolkt die mede bepalend zijn voor de overwinning aan het eind van de twaalfde ronde. Elke beurt bepalen de spelers van te voren en in het geheim door middel van zes actieschijfjes waar en via welke route ze als karavaanleider naar toe willen, en, eenmaal in een dorp aangekomen, of ze er willen handelen. Op het bord zijn willekeurig verspreid telkens vijf dorpen van vijf blind getrokken goederen voorzien. Deze goederen lopen op in waarde; een speler die in een dorp wenst te handelen mag er één pakken, en wel de laagste in waarde. Omdat de spelers na elkaar, een voor een, hun zes acties uitvoeren, kan het gunstig zijn een andere speler eerst het mindere zout te laten wegpakken door als een van de acties een pauze in te lassen om vervolgens in een volgende actie in het dorp aan te komen en er daarna mee te handelen en op deze manier een duurder goed te kunnen nemen. De vergaarde goederen worden gebruikt om ze elders op het bord, in weer willekeurig bepaalde dorpen af te leveren en er een schijfje waar yaks op staan voor te innen. De speler met de meeste yaks aan het eind wint het spel. Maar dat is niet alles: wanneer de goederen in een dorp worden geleverd, kàn het yakschijfje als een van de drie mogelijkheden worden gepakt. Het bijzetten van expeditieleden in de aangrenzende gebieden, of het plaatsen van een stupa in het dorp zijn de andere twee. Het grappige van dit spel is, dat aan het eind van de twaalfde ronde een afvalrace wordt geïnitieerd: de speler met de minst waardevolle stupa's op het bord is vierde en neemt al zijn expeditieleden van het bord. Daarna wordt gekeken wie de meeste punten heeft in de acht regio's; een punt wordt gegeven voor elke meerderheid aan expeditieleden die er staan. De speler met de minste punten is derde geworden. Tenslotte worden de yaks geteld en blijft er een winnaar over. Door dit mechanisme dat een beetje aan Euphrat & Tigris doet denken, zullen we in elk van de drie categorieën onze best moeten doen om een kans op de eerste plaats te behouden. Himalaya speelt snel, en heeft een leuke sfeer. De zichtschermpjes zijn mooi uitgevoerd, met aparte sneeuwbergjes aan weerszijden. De spelers moeten goed over hun actie nadenken, als een actie fout is gekozen (bijvoorbeeld een beweging over een klinkerpaadje in plaats van de ijspiste), kan het de rest van de acties danig verstoren of geheel onuitvoerbaar maken! Ook het anticiperen op de acties van medespelers die waarschijnlijk, hopelijk, dit of dat gaan doen, beïnvloeden de keuzes van de acties. Daarmee lijkt de planfase meteen de langste fase uit het spel; met kordate spelers is er echter hoegenaamd geen wachttijd. Met snelle beslissers is dit een leuk en snel spel van iets meer dan een uur; speel het dus met mensen die vaak last-minute reizen naar exotische bestemmingen boeken, dan mogen de twijfelaars gewoon thuisblijven! Himalaya, Régis Bonnessée, Tilsit, 2004 - 3 tot 4 spelersxxtop |
 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| x | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Het Mysterie van de Abdij | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 25.09.04 Wie vermoordde broeder Anselmus? Als doorreizende en onverdachte pelgrims worden wij met deze opdracht in het klooster geconfronteerd. Van de 24 monniken in het klooster moet er één de dader zijn, en wij moeten er door deduceren zien achter te komen wie dat is. Gelukkig hebben we al een aantal handkaarten gedeeld gekregen, waardoor we meteen een aantal monniken op ons verdachtenlijstje kunnen afstrepen. Tijdens een beurt mogen we elkaar een vraag stellen ; deze vraag moet volgens de gelofte naar waarheid worden beantwoord. Zo komt gaandeweg meer informatie beschikbaar. In de crypte, het scriptorium of de bibliotheca kan extra informatie tot je komen via de daar verworven kaarten. Tijdens de diverse missen worden er nieuwtjes uitgewisseld; in deze fase wisselt een toenemend aantal handkaarten van speler. Het speelbord is mooi geïllustreerd, en het hele spel ziet er zeer stemmig uit. We krijgen een echt 'In De Naam Van De Roos' gevoel als we de bibliotheek betreden en een Verboden Boek lezen. O, en het gezegde 'korte metten maken' valt hier opeens ook weer op z'n plek! Het Mysterie van de Abdij, Bruno Faidutti & Serge Laget, Days of Wonder, 2004 - 3 tot 6 spelersxxtop |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| x | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Hansa | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 13.03.04 Handelen blijft een aantrekkelijk item in spellenland; zo ook in Hansa. We bevaren de Oostzee en vervoeren goederen tussen de oude Hanzesteden. Daar aangekomen kunnen we goederen verkopen, kopen, of er een marktkraam bouwen. De vertegenwoordiging van een marktkraam is noodzakelijk om er goederen te kunnen verkopen; de marktkraam wordt betaald met goederen die we in een andere stad hebben gekocht. In elke stad mag maar 1 actie worden uitgevoerd; daarna mogen we, als de schaarse financiële middelen ons dat toelaten, verder varen (tegen betaling), en in een andere stad eenzelfde of andere actie doen. Meerderheden van handelshuizen maken het ons mogelijk om gratis aan goederen te komen, of er voor betaald te krijgen als andere spelers de stad aandoen en er iets kopen. In elke stad liggen een of twee goederenfiches in verschillende kleuren; deze kunnen per stuk worden gekocht, waarbij een fiche van 1 tot 3 goederen kan vertegenwoordigen. Als een speler tenminste twee dezelfde kleurenfiches heeft, kan hij deze in een stad waar een eigen marktkraam staat verkopen. Daarbij mogen meerdere kleuren (in twee- of meertallen) ter verkoop worden aangeboden. De goederen worden omgedraaid en zijn als overwinningspunten 'zeker gesteld'. Door de verkoop neemt de vertegenwoordiging van marktkramen in de stad wel met 1 af. Het spel is afgelopen op het moment dat de laatste goederenstapel ter aanvulling wordt aangesproken, dan worden de punten geteld: goederen, handelshuizen en eventuele monopolies van handelshuizen. Geld is aan het eind niets meer waard. Hansa is een mooi uitgevoerd spel met een vriendelijke prijs; het speelt vlot en heeft een redelijke diepte. Dat de spelregels maar 4 bladzijden beslaan, en er ook een Engelse versie van is, maakt het alleen nog maar aantrekkelijker! Hansa, Michael Schacht, Abacus Spiele, 2004 - 2 tot 4 spelersxxtop |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| x | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Het Beursspel | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 12.11.03 In dit spel proberen 2 tot 6 spelers aan de beurs zoveel mogelijk geld te verdienen. Aan het begin krijgen ze 10 kaarten gedeeld, die de koersen van vier fondsen kunnen beïnvloeden. De kaarten zijn niet voor elke speler gelijk, dus elke speler begint met een set kaarten waarmee het voor hem of haar voordeliger kan zijn om in een bepaald fonds te handelen. Er zijn verdubbelingskaarten (die een ander fonds tegelijkertijd halveren), kaarten die een fonds met 100 omhoog stuwen (en alle andere 10 omlaag), en de werkpaarden die een fonds 40 omhoog gooien, en een ander 50 omlaag, of 60 omhoog en een ander 30 omlaag. Op sommige kaarten is al bepaald welk fonds omhoog of omlaag gezet wordt, en daar begint het tactische element van het spel. Alle koersen starten op 100. In je beurt mag je voordat je een kaart uitspeelt, aandelen kopen of verkopen, en ook nadat je een kaart hebt uitgespeeld mag dit, alleen niet in het aandeel waar je voor het uitspelen van je kaart in hebt gehandeld. Zo kun je een aandel kopen, en vervolgens door het uitspelen van een kaart de koers omhoog gooien, waardoor het voor de andere spelers duurder wordt om ook met dit fonds mee te gaan. Komt de koers boven de 250 uit, dan wordt voor elk aandeel een bonus uitgekeerd die even hoog is als het verschil met 250. Aan de andere kant van de ladder moet een boete worden betaald voor elk aandeel waarvan de koers onder de 10 valt; een vast bedrag van 20 Geld. Zeker in de beginfase van het spel moet je niet al te grote risico's nemen! Het spel is uit nadat de laatste kaart is uitgespeeld; er vindt een telling plaats en de speler met het meeste geld heeft gewonnen. Hoewel elke speler met maar 300 Geld begint, zijn eindbedragen van meer dan 50.000 mogelijk! Tip: leg een calculator naast het spel; bedragen als 23 x 170 zijn niet voor iedereen even snel uit te rekenen! Bovendien wil je soms snel het omgekeerde weten: ik heb zo-en-zoveel geld; hoeveel aandelen kan ik hiervoor kopen? Het Beursspel is een jeugdig en vitaal spel dat de tand des tijds ruimschoots heeft doorstaan! Het Beursspel, auteur onbekend, Ravensburger, 1977 - 2 tot 6 spelersxxtop P.S. Een oudere versie van rond 1970 van dit spel door Ravensburger legt de oorspronkelijke rechten bij het Amerikaanse Spencer-Murray, die het onder de titel 'Broker' uitgaf. |
 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| x | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
Hannibal | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| 14.10.03 'Hannibal' is een tweepersoonsspel in de categorie 'wargame', maar dan wel van de eenvoudiger soort. Zodoende valt dit spel binnen twee, tweeëneenhalf uur uit te spelen, iets dat niet gezegd kan worden van de meeste andere wargames zoals Third Reich of Advanced Squad Leader, om het nog maar niet over The Longest Day te hebben! Een prachtig geïllustreerde kaart laat het Middellandsezeegebied zien. De ene speler speelt de Romein, de andere de Carthager, aangevoerd door de tot de verbeelding sprekende Hannibal. Winnen doe je door elkaars hoofdstad in te nemen, of ook, in het geval van de Romein, om Hannibal uit te schakelen. Elke beurt speelt elke speler een kaart uit, die uit verschillende acties kan bestaan. Hoofdzaak is om politieke invloed in de regio te nemen, en om je bevelhebbers, samen met hun manschappen, op de juiste plek te krijgen voor een veldslag. De manschappen worden vrij abstract weergegeven door kleine ronde fiches in verschillende waarden, en de gevechten worden gevoerd met aparte gevechtskaarten waarop een manoeuvre staat aangegeven. De aanvaller speelt een kaart uit, die door de verdediger moet worden beantwoord. Kan hij dit niet, dan heeft hij de slag verloren. Vervolgens wordt er aan de hand van het aantal gevechtrondes gekeken hoeveel manschappen elk van de legers heeft verloren. Dit mechanisme werkt heel goed, al kan het wat onbevredigend werken voor de echte strateeg. Vooral Hannibel heeft de handicap dat de Romein de heerschappij over het zeegebied in de regio heeft, waardoor hij minder snel een overtocht waagt. De Romein daarentegen kan wat gemakkelijker prikacties uitvoeren in Noord Afrika. Het spel is gebaseerd op hetzelfde systeem als 'We the People', maar in 'Hannibal' zit net meer detail en diepte. 'Hannibal' is een van de laatste spelen die door Avalon Hill zijn uitgegeven voordat het bedrijf jammerlijk failliet is gegaan. Kom je dit spel nog tweedehands voor een schappelijke prijs tegen, aarzel dan niet en koop het meteen! Hannibal, Mark Simonitch, Avalon Hill, 1996 - 2 spelersxxtop |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| x | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| x | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| x | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
x- eerste spelimpressies
