Het is misschien niet helemaal de plek om een essay te schrijven over de ontwikkeling van een speler als de uitkomst ervan al bekend is; het is als het kijken naar een opgenomen sportwedstrijd waarvan de uitslag je op voorhand al door de muren van de buren heen gejuicht is.

Het hele klassieke spectrum waaronder Monopoly is tijdens de jeugd wel zo’n beetje doorlopen om uiteindelijk bij het verfrissende Stratego uit te komen, waarvandaan het spellenlandschap verder ingetrokken werd met Ballonrace, Olie voor de Wereld, Haas en Schildpad, Jockey en Het Beursspel, niet geheel toevallig allemaal van Ravensburger die in de zeventiger jaren een sterke positie op de bordspellenmarkt innam. MB en het Nederlandse Clipper brachten veelal onder licensiespellen op de markt die minder van kwaliteit waren, zowel in uitvoering als in speelbaarheid: het totaal niet tactische Tankslag, de rammelende spelregels van Colditz, het flauwe Kapers op de Kust en het onevenwichtige Hinderlaag. En toen bracht Clipper onder licensie van het Franse Miro een nieuwe versie van Risk uit...

De tekst op de doos, in de vorm van een attachékoffertje, daagt de spelers uit: er gaat een spel gespeeld worden, maar een spel dat gaandeweg door ingrijpen en beslissingen van de spelers verandert. Winnaars mogen steden stichten, gebieden kunnen worden beschermd. En er zitten verzegelde envelopjes in. Wat zou erin zitten? Hoe speelt het spel eigenlijk? Zal er nog iets van het oude 'Risk' in terug te vinden zijn? En: is dit 'Risk' leuk genoeg om min of meer opnieuw gespeeld te worden?

Het spelbord laat de vertrouwde wereldkaart in een nieuw jasje zien; alle continenten hebben dezelfde indeling in gebieden als voorgaande versies van ‘Risk’. De legers zijn miniaturen en zijn elk verschillend in uitvoering. ‘Geef mij maar rood!’ is de eerste fout die een speler kan maken wanneer hem het spel nog niet is uitgelegd; de spelers spelen namelijk met een volk dat zo haar eigen kenmerken en mogelijkheden heeft. De eerste speler mag als eerste een volk kiezen - en daar hoort een bepaalde kleur bij.
Voor het eerste spel wordt op elke volkerenkaart een specificatie geplakt; er mag telkens uit twee mogelijkheden worden gekozen. Hier begint het avontuur van ‘Risk - Legacy’ al; de spelers beslissen samen waar elk volk standaard over kan beschikken. De tweede verandering is ook even wennen: de spelers kiezen een voor een wat hun startgebied is en waar ze al hun legers zetten, inclusief hun hoofdkwartier. De gebiedskaarten zijn er nog steeds maar spelen een iets andere rol.

Het hoofdkwartier is belangrijk bij de vervulling van de opdracht die voor iedereen gelijk is: verover vier sterren, waarbij een hoofdkwartier voor een ster telt en met het eigen hoofdkwartier de eerste ster gratis en voor niks binnen is.
Op deze manier starten de spelers op een bord dat nog voor het grootste deel onbezette gebieden heeft. Aanvallen is niet nodig, een speler kan er met een of meerdere legers intrekken, als ie in het gebied dat hij verlaat maar tenminste een leger laat staan. Zo kan het bord in de eerste beurten in ieder geval grotendeels zonder aanvallen worden bezet en de eerste kleinere continenten - Australië, Zuid Amerika - met gemak en zonder tegenstand worden ingenomen.

De muntjes op de gebiedskaarten kunnen worden gespaard zoals in het klassieke ‘Risk’ de drie symbolen infanterie, artillerie en cavalerie. Aan het begin van een beurt kan een speler ervoor kiezen om een of meer gebiedskaarten in te leveren met tenminste twee muntjes in totaal om er legers voor terug te krijgen.

Vier sterren moeten er dus worden veroverd? Bij vier spelers moeten die andere drie dan zeker bij hun hoofdkwartieren worden gezocht? Niet helemaal, want wanneer er vier gebiedskaarten worden ingeleverd - zonder hiervoor legers te claimen - kunnen deze worden ingewisseld voor een ster. En wanneer het stapeltje algemene muntkaarten op is, is er ook nog een ster voor de speler die op dat moment de meeste gebieden heeft bezet. Bovendien krijgt elke speler die nog geen enkele keer een spel heeft gewonnen, aan het begin van elk spel een ster uit de voorraad. In het eerste spel hoeven alle spelers zo nog maar twee sterren te halen. Lekker gemakkelijk toch? De spelregels vermelden bovendien dat er gaandeweg ook nog op andere manieren sterren kunnen worden verkregen - en dat zit natuurlijk weer allemaal in een van die envelopjes verstopt!

Op enig moment heeft een speler zijn vierde ster en daarmee gewonnen. De winnaar heeft nu diverse opties: hij mag van het bijgeleverde stickervel de sticker van een grote stad ergens in een gebied op het bord plakken, hij mag een manco opheffen, een eigen naam aan een continent geven, de continentbonus veranderen, een stad versterken, of een gebiedskaart vernietigen. Wáh! Kapotscheuren? Maar het is mìjn spel!
De andere spelers mogen ook nog iets: een kleine stad stichten, of een gebiedskaart met een muntje - sticker - opwaarderen. De gebiedskaarten kunnen tot zes muntjes bevatten en kunnen vanwege de potentie die ze voor de versterking van de legers betekenen op een gegeven moment wat al te sterk worden naar de mening van een speler en het is daarom dat de optie wordt geboden om een gebiedskaart te vernietigen.
Door het stichten van een grote stad heeft deze speler de mogelijkheid om in volgende spelen in deze stad te starten; de spelregels verbieden normaal gesproken de start in een gebied waar al een sticker van welke soort dan ook is geplakt.

Bovendien heeft een grote stad een bevolking van ‘2’, en een kleine stad van ‘1’ die bij de gebieden mogen worden geteld voor de berekening van het aantal legers dat een speler aan het begin van zijn beurt krijgt. Wordt een leeg gebied waarin een stad ligt binnengetrokken, dan worden er wel direct verliezen geleden, gelijk aan de sterkte van de bevolking van de stad..

Is dit nog het oude 'Risk' zoals we het kennen? Het bord van ‘Risiko - Evolution’ ziet er vertrouwd uit, en de aanvallen en bewegingen gaan vrijwel hetzelfde. De gebiedskaarten zijn er nog. Maar verder? Het is een totaal nieuw en vernieuwd spel dat voor ons ligt. Het is als een fris geverfde ruimte: bekend tot in alle hoeken en toch nieuw in zijn verschijning - er hangt nieuwe verlichting, en op de plaats van die oude linosnede hangt nu een digitale display met trendy sfeerfoto’s. Het maakt bovendien nieuwsgierig hoe dit concept op andere klassieke bordspelen toe te passen zou zijn, bijvoorbeeld Monopoly. Daar zouden wel wat stickers en nieuwe regels op losgelaten kunnen worden!

Het moeten weggooien of verscheuren van kaarten stuit tegen elk spelershart en iedereen zal er moeite mee hebben, maar het is een logisch gevolg van de gemaakte keuzes en de ontwikkeling van het spel. Zo gaat het, en zo gaat het verder - niet omkijken!