xxxx

Het Mysterie van de Abdij
pagina 2

x
Biechtstoel: de biecht van de laatste bezoeker echoot nog na: trek een verdachtekaart van de vorige speler die de biechtstoel bezocht.

Kapittelzaal: hier worden onthulingen en beschuldigingen gedaan. Je kan een verdachte beschuldigen, of alleen een kenmerk van de dader onthullen zoals bijvoorbeeld: het is een Franciscaner, of: hij heeft een baard. Aan het eind van het spel is een beschuldiging 4 punten waard (of –2 wanneer het niet correct was) en een onthulling 2 punten (of –1 indien fout).
x
Daarna is de volgende speler aan de beurt. Na vier ronden is de huidige mis afgelopen, komen alle spelers naar de kapel, en geeft iedereen een aantal (1 tot 6, afhankelijk van het soort mis) verdachtekaarten door aan zijn linkerbuurman. Dan begint de volgende mis. Het spel duurt net zo lang totdat de dader is gevonden. Niet de ‘ontmaskeraar’, maar de speler met de meeste punten wint het spel.

x
Het Mysterie van de Abdij is erg mooi uitgevoerd, het heeft een kleurrijk speelbord dat ondanks dat de sfeer van een middeleeuwse abdij uitstraalt; mooie gedetailleerde miniatuurtjes als speelstukjes, een heus belletje om de spelers naar de kapel te roepen wanneer een nieuwe mis begint, sfeervol geillustreerde speelkaarten en een ditto blok met verdachtenoverzichten.
Ook het verloop in missen is leuk gevonden. Helaas speelt het minder leuk dan het eruit ziet. Ten eerste is het spel heel lang: tweeënhalf uur mag je er zeker voor uittrekken. Het pretendeert een deductiespel te zijn, zoals ook 'Cluedo' en 'Wie is het?', maar omdat er zo ontzettend vaak van kaarten geruild wordt ben je binnen de kortste keren het overzicht kwijt en verzandt het in giswerk.

x
Een voorbeeld: Iemand vraagt aan Kees hoeveel monniken met baarden hij heeft. Dat zijn er twee. Vervolgens trekt Henk in zijn beurt een kaart van Kees. Iemand vraagt later aan Henk hoeveel monniken met baarden hij heeft: drie. Heeft hij eentje daarvan zojuist van Kees getrokken, of had hij ze alledrie al en trok hij een ‘baardloze’ monnik van Kees? En zodra iedereen aan het eind van de mis kaarten aan de linkerbuurman moet doorgegeven is de chaos compleet. Hierna weet je eigenlijk geen nuttige vragen meer te stellen, omdat het antwoord je toch niet veel wijzer maakt.
x
Ook jammer is dat niet de speler die de dader ontmaskert, maar de speler met de meeste punten het spel wint. Het ontmaskeren levert weliswaar 4 punten op, maar het onthullen van een bepaald kenmerk levert 2 punten op en daar is veel minder risico aan verbonden. De kans dat de dader een baard heeft is bijvoorbeeld 50%, net als de kans dat de dader dik is, maar de kans dat de dader broeder Jacob is, is een stuk kleiner. Bovendien kun je zo vaak als je wilt een onthulling doen, maar een correcte beschuldiging kan natuurlijk maar één keer!
x
Vooral de eerste twee missen, wanneer er nog weinig kaarten over en weer geruild zijn, is het nog best een leuk spel en lijkt het ook tot op zekere hoogte tactisch te zijn. Maar zeker vanaf de derde mis slaat de verwarring toe. Iedereen loopt wat heen en weer, stelt lukraak vragen, en probeert zoveel mogelijk verdachtenkaarten te zien te krijgen. Een tactiek kun je er echter niet op loslaten. Uiteindelijk ga je maar aan iedere speler vragen of hij broeder Jacob toevallig al eens in handen heeft gehad, in de hoop om zo tot de dader te komen. Uiteindelijk werkt dit natuurlijk wel, hoewel het dan meer tot een geduldspel dan een deductiespel is geworden, en dat kan de bedoeling van de auteurs toch niet geweest zijn.
© 2005 Barbara van Vugt

Het Mysterie van de Abdij, Bruno Faidutti & Serge Laget, Days of Wonder, 2004 - 3 tot 6 spelers

x
x
x