xxxx xxxx

Der Palast von Eschnapur
Auteurs: Inka & Markus Brand
Uitgever: Amigo
Jaar: 2009


recensie door

x
Gelukkig maar, dat het thema voor dit spel waarbij het omkopen van ambtenaren stelselmatig en beurt na beurt voorkomt in een ver en exotisch land ligt; zoiets zou je je gewoonweg niet in onze beschaafde wereld kunnen voorstellen! Deze obscure en onoirbare praktijk heeft tot doel, de voltooiing van het maharadjiaanse paleis ten eigen bate te beslissen, maar als er maximaal zes van de acht delen af zijn, houden we het voor gezien en wordt er schielijk afgerekend. Het omkopen doen we met goud, maar bij de afrekening nemen we genoegen met punten die we nergens kunnen verzilveren; het sprookje gaat wat dat betreft als een nachtkaars uit.
x
Elk van de spelers heeft een eigen spelerstableau waar de verschillende fasen op staan afgebeeld die van links naar rechts worden afgewerkt. Aan het begin van een ronde kiezen de spelers geheim elk twee bouwdelen uit, waar zij deze ronde willen bouwen; deze kaarten worden blind op het tableau gelegd tot ze in de bouwfase bekend worden gemaaakt. Van de startvoorraad goud die elke speler in kaarten met verschillende waarden uitgereikt heeft gekregen, neemt hij er nu vijf en legt deze wederom blind neer; dit is de invloed die hij op de overigens fictieve ambtenaren wil uitoefenen, waarbij de hoogste waarde op de kaarten wint en een speler de corresponderende actie mag uitvoeren. Deze varieert van een aantal bouwstenen pakken, tot het mogen verdelen van de spelersvolgorde, of een bouwstop voor een bepaald segment afkondigen.
x
Verder kan een speler worden gedwarsboomd door een blokkademarker op een van zijn goudkaarten te leggen; deze actie kan de speler de lopende ronde dan niet uitvoeren. Alle gelegde goudkaarten worden aan het eind van een ronde afgelegd.

Wanneer er gebouwd wordt, legt een speler een of meer steentjes in de segmenten van zijn keuze, keurig van onder beginnend en van links naar rechts. Wanneer een segment is voltooid, wordt het gewaardeerd en alle spelers die eraan hebben meegewerkt krijgen punten: net zoveel als de hoogste waarde die in het vakje staat afgebeeld waarop ze gebouwd hebben, plus punten voor het aantal eigen steentjes in het segment. Bovendien wordt er goud uitbetaald, een welkome aanvulling op de slinkende voorraad bakshees die het elke ronde kost om de bouw in gang te houden. Ergens gedurende de bouw wordt er nog een punt bereikt waarbij een vakje wordt bezet dat een minimale uitkering van drie goud doet aan elke speler die tot dusver aan het segment heeft gebouwd.
x
Bij het bieden op de ambtenaren ontstaat er al gauw en regelmatig een pat. Deze wordt doorbroken door het eerstvolgende lagere bod dat dan de actie mag uitvoeren. Het goud is niet helemaal voor niets ingezet; de waarde wordt omgerekend in privilegepunten waarvan op enig moment een privilege kan worden gekocht.
x
Deze privileges, in kosten variërend van zes tot vijftien punten, bieden een speler allerlei voordelen zoals het bepalen van de spelersvolgorde, het negeren van een bouwblokkade of het mogen spelen van goudkaarten uit de hand nadat bekend is hoeveel goud de andere spelers op hun spelerstableau hebben ingezet.

Na het zesde voltooide paleisdeel, bij drie en twee spelers vijf en vier voltooide paleisdelen, worden de ongebruikte privilegepunten nog even volgens een tabel in zegepunten omgezet en heeft de speler die vooraan op het scorespoor staat gewonnen.
x
x
Op het eerste gezicht lijkt ‘Der Palast von Eschnapur’ een aardig meerderhedenspel, maar de spelers worden al gauw geconfronteerd met tegenslag waar ze zelf geen hand in hebben. Patstellingen bij het omkopen van ambtenaren zijn schering en inslag , waardoor deze fase tot een zeer willekeurige wordt waar het juist het precair en in voldoende mate toedienen van smeergelden zou moeten zijn die een situatie naar een spelers hand zou moeten zetten. Dat geldt ook voor de bouwstop en voor de blokkademarker; spelers worden onevenredig hard getroffen als ze een ronde niet kunnen bouwen. Tactische afwegingen hebben weinig zin als de chaos regeert.
x
De regel dat privilegekaarten pas gekocht mogen worden op het moment dat ze worden ingezet, is deels onduidelijk maar geeft ook onnodige nervositeit wanneer spelers met een zojuist ontstane situatie worden geconfronteerd en dan nog moeten beslissen of ze deze niet met de een of andere privilegekaart moeten vastleggen of juist counteren. Beter zou zijn geweest een korte fase in te lassen waarbij elke speler de gelegenheid wordt geboden een privilegekaart te kopen die dan tot gebruik terzijde mag worden gelegd.


De blokkademarker wandelt van de een naar de andere speler, en eigenlijk maar tussen twee acties waarbij het blokkeren van het nemen van bouwstenen het vaakst wordt uitgevoerd en het mogen verplaatsen van de laatstgelegde steen in een bouwdeel een veelgebruikt alternatief is vooral wanneer het bouwdeel bijna voltooid is.
x
Voor het vastleggen van de privilegepunten en de ‘echte’ punten wordt hetzelfde scorespoor gebruikt maar dit komt het overzicht niet ten goede, zeker wanneer er na vijfentwintig punten rechtsomkeer wordt gemaakt via een parallel spoor.
x
Na de eerste keer liet ‘Der Palast von Eschnapur’ ons in verwarring achter. Na herhaald spelen ontstond er toch nog wel enige waardering, maar het was het moeten, niet het willen, dat we dit spel nog zo vaak op tafel hebben gezet. Eigenlijk is dit het zoveelste spel van de auteurs dat in aanzet wel aardige componenten heeft, maar in totaliteit tegenvalt. Dat was bij ‘Guatamala Café’ zo, dat was bij ‘De Koningsburcht’ zo, en helaas, dat is nu ook weer zo. Dat is des te meer jammer, omdat het spel wel de nodige aandacht in de productie heeft gekregen; niet in de laatste plaats door het mooie en stemmige artwork van Dennis Lohausen.
© 2009 Richard van Vugt

Der Palast von Eschnapur, Inka & Markus Brand, Amigo, 2009 - 2 tot 4 spelers vanaf 10 jaar, 60 minuten


De vele blokkade-acties vertragen en frustreren
Te afhankelijk van de destructieve acties van andere spelers
x
x
x