xxxx

Siena
pagina 2

x
x

Als bankier kan er ook meegefinancierd worden aan de bouw van de toren; elke (hogere) etage levert aan het eind van het spel (meer) punten op.

Het spel eindigt als de toren de zevende etage heeft bereikt, wanneer de 8-puntenkunstenaar is geveild die tussen de laatste drie kunstenaarkaarten zit, of wanneer er 20 ronden zijn gespeeld. Alleen de punten van de bankier worden geteld, boeren en koopmannen zijn op voorhand uitgesloten van de overwinning.

Voor het spelen van ‘Siena’ is een grondige regelstudie door àlle spelers noodzakelijk; zelfs om de regels op te frissen is al 20 minuten voor het 12 pagina’s tellende A4 regelwerk nodig. En wat zijn er veel kleine regeltjes; het lijkt wel een wargame! Wat maakt het uit dat een boer zijn bod voor een kunstenaar met 5 moet verhogen, terwijl een koopman dat met 3 doet, en een bankier met 1? En van de speciale kaarten wordt telkens alleen de laagste waarde geveild - wat maakt het uit? De armste speler betaalt niets bij bij het verwerven van nieuwe kaarten uit de etalage, de rijkste speler betaalt tot 3 extra, behalve als de kaart zelf 0 kost - wat maakt het allemaal uit?
Wat wel uitmaakt, is dat elke ronde de armste speler als eerste een kaart uit de etalage mag pakken, en ook beslist wie er die ronde mag beginnen. Dit kan een aardig voordeel zijn.

x
Wanneer het spel eenmaal een aantal rondes op gang is, gaat veel vanzelf maar moet nog wel steeds de betekenis van de speciale kaarten worden opgezocht. Doordat de kaarten een detail van het schilderij als illustratie hebben, blijft het gissen naar hun functie; een overzicht of het gebruik van iconen was handig geweest. Een dergelijk overzicht is, samen met de Nederlandse spelregels, wel te downloaden op de site van de Nederlandse distributeur, maar dit soort zaken had gewoon standaard bij het spel geleverd moeten worden. De spelregels blinken zacht gezegd niet uit door hun gestructureerdheid en bondigheid; en er wordt vaak onnodig uitgeweid over triviale (politiek correcte) zaken: he/she, his/her, wat het vrij moeilijk leesbaar maakt.
x

Dat dit spel een schilderij als spelbord heeft, heeft de hype van het spel bij verschijnen flink aangewakkerd; het werd een mooi speelbord gevonden en als reden aangevoerd om het spel aan te schaffen. Wat dat betreft  kan de onbekendheid met 'echte' schilderkunst een duwtje in de rug zijn geweest; het is als de aap die gefascineerd voor een spiegeltje staat; hij weet niet wat het is, maar het boeit hem mateloos. De auteur heeft ons aan de hand van een schilderij waarvan hij zelf blijkbaar onder de indruk is - wellicht niet onterecht, mee willen nemen in het verhaal dat het schilderij vertelt. Maar dit levert niet automatisch een goed spel op. Er wordt wel gesproken van spellen met een opgeplakt thema, maar het omgekeerde geval hadden we nog niet eerder bij de hand: dit thema annex schilderij heeft een opgeplakt, maar helaas matig interessant spel.

En dan hebben we het nog niet eens over de a-commerciële doos met grafisch weinig imposant uitgewerkt logo gehad, die het in een schapsituatie in de winkel tussen de concurrenten niet redt. Het is als een slechte diapresentatie: we zien een plaatje met tekst, en daar heeft de spreker vervolgens hetzelfde praatje bij. De som der onderling verschillende delen kan een sterk geheel en duidelijke boodschap opleveren, als deze elkaar ondersteunen. Na het openen van de doos wordt er echter geen verwachting meer waargemaakt of overtroffen; we hebben alles al gezien want het bord is precies hetzelfde. Dit kenmerkt de ideeënarme doe-het-zelver: leg het er duimendik bovenop door het nóg een keer te laten zien, in plaat van een andere, meer verrassende invalshoek te kiezen.

‘Siena’ is een spel dat je hooguit twee keer speelt, en dan laat liggen. Dat is jammer, en zonde van de aanschaf. Na het ook al niet korte ‘Feudo’ en het ronduit niet-functionerende ‘Fischmarkt’ - dat op hoogst onduidelijke gronden op de nominatielijst stond voor Spiel des Jahres 2006 - moeten we op onze hoede zijn voor elk volgend spel van Mario Papini (ook al is dat een 'kleiner' kaartspel zoals 'Mamma' maar met dezelfde handicaps: veel en onduidelijke regels, en een tot geeuwens toe lange speelduur).

‘Nog twee rondes jongens; even doorbijten, dan is het klaar.’ ‘Gelukkig!’
© 2006 Richard van Vugt

Siena, Mario Papini, Zugames, 2005 - 3 tot 5 spelers vanaf 12 jaar, 120+ minuten

x
x
x