xxxx

Leonardo da Vinci / Maestro Leonardo
pagina 2

x
In de laatste fase van een ronde wordt het onderzoek in de laboratoria afgehandeld en het schijfje overeenkomstig vooruit gezet - de leerlingen en de meester worden verwijderd en komen weer in de eigen voorraad terug, de robot blijft, eenmaal verworven, altijd in het laboratorium staan, bij welk onderzoek ook. Heeft een speler het benodigde aantal weken voor een uitvinding gedaan, dan krijgt hij er het geldbedrag voor; de materialen gaan terug naar de voorraden in de stad.
x
De bijbehorende kaart kan worden geclaimd en dat is handig, want op elke kaart staat een van vijf mogelijke symbolen dat een volgend onderzoek met hetzelfde symbool twee weken reduceert. Zijn er meer spelers die tegelijkertijd hetzelfde onderzoek hebben voltooid, dan krijgen ze eerst allebei het volle bedrag, waarna er eenmalig blind wordt geboden op de kaart. Spelers die hetzelfde onderzoek deden maar er nog niet mee klaar zijn, moeten zich melden en krijgen bij voltooiing in een latere ronde een gereduceerd bedrag maar moeten in ieder geval de kaart missen.

Vanaf ronde acht is de stad verboden terrein en worden er in twee kleinere rondes alleen nog de leerlingen en meesters in de laboratoria ingezet en de uitvindingen daar eventueel afgemaakt.

Omdat de spelers niet overal tegelijk kunnen zijn, en er wel eens door de speciale inzetregels een meerderheid wordt verloren, gaan mooi bedachte plannetjes soms in rook op. Dat geeft het spel een hoge frustratiefactor, en kan ertoe leiden dat een speler een ronde achterstand oploopt in het starten van een nieuwe ontwikkeling omdat hij de benodigde materialen mist.
x
Ondanks dat het spel een volwassen spelduur heeft, bestaat het gevoel dat het spel net lekker op gang komt, als het einde wordt ingeluid. De overvloedige en ingewikkeld geschudde stapel uitvindingen wordt nooit ten volle aangesproken. De uitvindingen op deze kaarten zijn niet van Leonardo, maar door een van de auteurs bedacht; aardig gevonden, maar een echt eerbetoon aan Leonardo da Vinci is het hierdoor niet geworden.
x
Ook de nauwelijks te onderscheiden ruwe schets van de stad als achtergrond op het spelbord mist de noodzakelijke sfeer; hier had heel wat meer aandacht aan mogen worden besteed. Zoals het spel er nu uitziet, heeft het een nogal saaie, abstracte  en droge uitstraling, die jammer genoeg in het spel ook voelbaar is. De laatste twee rondes voelen bovendien echt als een kunstgreep; het speleinde had logischer en vloeiender tot stand kunnen komen.
x

De frustratie om aan (de juiste) materialen te komen is misschien de reden dat de auteurs een variant hebben gelanceerd, waarin als laatste locatie in de stad een markt ligt waar tegen afgifte van een of twee materialen andere voorhanden zijnde materialen verkregen kunnen worden.

Vooral tegen het eindkan het spel verzanden in lang gepeins omdat dan de optimale zet hersentechnisch moet worden berekend. Als het dan wat al te lang stil is geweest en de twijfel bij menigeen toeneemt, klinkt het: 'Achi tocca (wie is er aan de beurt)?' En dat kan het spelauteurencollectief met hun verzamelnaam toch niet hebben bedoeld?
© 2006 Richard van Vugt


Leonardo da Vinci, Acchittocca, daVinci Games, 2006 - 2 tot 5 spelers vanaf 12 jaar, 60 tot 90 minuten

x
x
x