xxxx xxxx

John Silver
Auteur: Martin Schlegel
Uitgever: Eggertspiele
Jaar: 2006

recensie door
x
Uit het boek van Louis Stevenson's 'Schateiland' moet genoegzaam bekend zijn dat het krijgen van de Zwarte Vlek gelijk staat met het uit het ambt zetten van de Hoofdpiraat, in casu John Silver. In dit kaartspel voor twee tot vier spelers zitten ook Zwarte Vlekken, en zijn er gouden munten te verdienen, en appels; ook een piraat denkt af en toe aan zijn gezondheid!

Elke speler krijgt zes kaarten gedeeld, die uit drie categorieën bestaan: schatkist, piratenschip en piraat, voorzien van een wisselend aantal Zwarte Vlekken, munten, of appels. Op elke kaart staat een enkele soort en elke categorie heeft een waarde van 1 tot 13. Alles draait om het halen van slagen en punten, waarbij de twee spelers met de meeste Zwarte Vlekken aan het eind van het spel minpunten scoren, en verder alle munten en appels in punten worden omgezet.
x
De kaarten worden een voor een bij een piraat (speler) naar keuze uitgelegd, in een grid van drie rijen van vier, en de hand wordt weer tot zes kaarten aangevuld. Is een rij van vier kaarten vol - er mag maar 1 kaart per positie worden gelegd, dan wordt gekeken bij wie de hoogste kaart ligt; deze speler krijgt ook de eennahoogste kaart uit die rij. De speler bij wie de laagste kaart ligt, krijgt ook de eennalaagste kaart. En een speler die dacht met lekker veel goud naar huis te gaan, heeft er dan soms pardoes een paar Zwarte Vlekken bij gekregen!
x
Hebben alle spelers de stapel en vervolgens hun kaartenhand leeggespeeld, dan worden de punten geteld: gouden munten, da's makkelijk zat, die leveren meteen punten op. Voor eventuele Zwarte Vlekken worden minpunten uitgedeeld. En de appeltjes? Die zijn ook punten, maar niet voor jezelf! De spelers geven alle kaarten met appeltjes door aan hun linkerbuurman, die er de punten voor krijgt! Daarom moet tijdens het spel zorgvuldig worden afgewogen waar, in welke rij, en met welke waarde een kaart wordt gelegd.
x
Dit originele gegeven tilt ‘John Silver’ ruim boven de meeste 'halen-van-slagen-kaartspelletjes'. Bovendien kan met het uitspelen van een ‘appeltjeskaart’ in plaats van de hand aan te vullen van de blinde stapel ook een kaart uit een van de drie rijen uit het grid worden weggenomen - uitgezonderd een andere appeltjeskaart. Deze appeltjeskaarten, en de jokerkaarten met halve waarden die in elke rij kunnen worden gelegd, geven het spel een leuk tactisch kantje.
x
x
Enige minpuntje: de vormgeving van het doosje komt wel erg rechtstreeks uit de standaardmogelijkheden van een slecht opmaakprogramma. Maar dat kan de spellenpret verder niet drukken! Empirisch hebben we ook nog even dit getest: ‘John Silver’ is uitstekend op de vaste wal te spelen, op een Limburgs terrasje, in de wandelpauze tijdens een weekendje weg!
© 2006 Richard van Vugt

John Silver, Martin Schlegel, Eggertspiele, 2006 - 2 tot 4 spelers vanaf 10 jaar, 30 minuten
x
x
x