xxxx xxxx

Diamonds Club
Auteur: Rüdiger Dorn
Uitgever: Ravensburger
Jaar: 2008


recensie door

x
Rijk zijn, het is een zware last. Je bent ‘t, maar veel anderen ook en dat is nou juist de pest, want je wilt je toch onderscheiden van de rest van de club. Noblesse oblige nietwaar, dus de een stuurt een ontdekkings- annex expeditieleger Afrika in, terwijl de ander zich als nestor opwerpt voor de een of andere schilder - en er dan natuurlijk gezellige soirées bij houdt, om het over het coloriet van deze schilder, de kunsten in het algemeen, de beginselen van het nieuwerwetse socialisme, of ook gewoon over die scabreuze jurk van de jonge gravin Effi te hebben - en dan die brutale lach er nog bij!
Ja, je moet wat, om je te onderscheiden op de diamantenclub, en het kan niet gek genoeg, dus werpen we in een wedstrijd paarlen voor de zwijnen in het belendende park van ons familiekasteel. Die edelstenen zijn overigens eerst wel bij het locale tuincentrum omgezet in prachtige prieeltjes, frisklaterende fonteinen, of romantische rozenperken en we hebben in het verhaal een jaar, maar eigenlijk een klein spelersuur de tijd om ons kunnen op dit gebied te laten zien. De inzet is edelstenen, en de afrekening wordt in punten gedaan, een nogal forse desinvestering, dunkt ons.



Iedere speler krijgt een plattegrond van zijn park waarop ie in de loop van het spel de diverse verfraaiingen kan plaatsen, tien munten, vier verschillend gekleurde edelstenen, en de pionnetjes in zijn spelerskleur waar ie straks mee aangeeft een item te hebben gekocht. Maar eerst moet er gewerkt worden om de edelstenen te verkrijgen, of, nou ja, wij sturen het proces aan, werken, nee, stel je voor!
x
Om aan die edelstenen te komen moet er een setje van drie verschillende symbolen worden ingeleverd dat staat voor de delfrechten, het delven, en het verschepen.
x
Op het centrale veld kan er op elk van deze velden een munt worden gelegd, waarna het bijbehorende fiche mag worden gepakt. De cijfers op de fiches geven aan hoeveel er van een bepaalde edelsteen mag worden gepakt, waarbij het laagste cijfer in een set als maximum geldt. Als er op een veld een munt ligt, is het onderliggende symbool niet meer beschikbaar en het zorgt er bovendien voor dat vrije orthogonale velden net zoveel duurder worden als de hoeveelheid muntjes die er aangrenzend aan liggen; dat kan in principe flink oplopen, maar meer dan drie munten wordt er toch meestal niet betaald voor een enkel veld, en dat komt mede doordat aan het eind van deze ronde de speler met het meest overgehouden geld gratis een diamant mag pakken, en diamanten zijn als betaalmiddel de jokers in het spel.
x
Er zijn nog andere velden die aantrekkelijk kunnen zijn, en waarmee in een van de drie sectoren ontwikkeld kan worden: de waarde van bomen - ja, bomen!- , techniek, waardoor er meer edelstenen gedolven worden, en beleggingen, waarmee een ronde blijvend met meer geld begonnen wordt.
x
Ook de directe aanschaf van forellenkwekerijen, hertekampen, of volières wordt op dit centrale veld gedaan; deze worden direct in het park gezet. Voor de overige verfraaiingen moet in de bouwfase eerst de omzetting door middel van edelstenen gebeuren, en dit gaat in een spelersvolgorde, die door middel van het bezetten van velden met hoge hoedjes veranderd kan zijn.
x
x
Een speler zet zijn pion bij een voorwerp van zijn keus, betaalt er de afgebeelde edelstenen voor en plaats het ergens in zijn park, waar dat maakt niet uit. Voor een andere speler wordt dit item nu duurder, net zoals het claimen van een fiche in de vorige fase, maar nu kost het hem in plaats van een extra munt een extra edelsteen. Nee, dan neemt hij begrijpelijkerwijs eerst iets dat nog de normale prijs van drie edelstenen heeft.
x


Dit kopen en plaatsen gaat zo door tot iedereen gepast heeft, waarna de nieuwe spelersvolgorde wordt gemarkeerd, alle spelers het geld van het centrale veld terugnemen en een nieuwe ronde wordt begonnen. Dit gaat zo door totdat een speler zijn park heeft volgebouwd; de ronde wordt nog ten einde gespeeld, waarna de punten voor de verschillende onderdelen worden geteld. Speciale bonussen worden uitgereikt voor ontwikkeling in de drie categorieën, en voor een combinatie van verschillende of dezelfde verfraaiingen.
x
xx
xx
‘Diamonds Club’ komt met veel materiaal, dat op diverse stapeltjes gesorteerd moet worden. Daardoor duurt het even, voordat met het spel begonnen kan worden. Het vervangen van een inlay waar al het materiaal keurig inpast door plastic zakjes is een stap terug in de anders zo verzorgde spelen van Ravensburger; bij het openen van de doos kijken we nu in een gapend gat met een wirwar aan zakjes - ook het ontbreken van een scoreblokje dat nu volgens de spelregels gedownload moet worden, getuigt minder van een miscalculatie bij de productie, danwel van een spel dat alreeds uit een overdaad aan materiaal bestaat, en ja, in deze vorm is het allemaal nodig. Maar net zoals bij een goede saus: je stopt het er wel allemaal in, maar je moet het voor het beste resultaat vervolgens wel laten inkoken!
xx
Elke speler probeert met zo weinig mogelijk geld een zo hoog mogelijk rendement te krijgen, een lovenswaardig streven, maar failliet gaan kunnen we niet, het blijft tenslotte een spel. Ieder heeft een ander park; hierop staan licht voorbedrukt een drietal voorwerpen die gebouwd moeten worden om zich voor de eindwaardering te mogen qualificeren, maar zo moeilijk is dat niet en dus lukt dit wel, waardoor het een nogal overbodige voorwaarde is.
xx
Het grote probleem van het spel blijkt te zijn dat het weliswaar de bedoeling is om via de drieslag setjes/edelstenen aan de voorwerpen als prieeltjes, fonteinen et cetera te komen, maar dat een andere strategie telkens weer winnend blijkt: bomen plaatsen, en deze via de ‘ecolijst’ tot zijn maximale waarde opwaarderen. Dat dat kan is niet zo gek, want bomen kosten minstens eenderde minder aan edelstenen en zijn daardoor gemakkelijker te kopen, maar zijn, als de ‘ecolijst’ maximaal is opgewaardeerd, wel zes punten waard, terwijl alle andere voorwerpen maar vier punten doen - hoewel met een bonus, bijvoorbeeld drie dezelfde voorwerpen, er nog een punt kan worden bijgeteld, tot vijf maximaal. Pareren kun je niet echt, tenzij een concurrerende speler eveneens ‘all out’ op de bomen zou willen, daarbij wetend dat ie dan zeker een vastberaden concurrent heeft, terwijl bij de andere voorwerpen altijd wel iets aardig zit om te kopen en te hebben. En om maar zo af en toe een speler die ‘op bomen’ gaat, dwars te zitten, is ook niet lucratief; alle andere spelers zouden het ook en stilzwijgend moeten doen, en afgezien van het feit of dat voor elkaar te krijgen is: zo’n spel is het nu eenmaal niet.
xx
En dus zien we telkens weer die ene speler met een minimale marge winnen. Dat het in dit spel om diamanten zou draaien, wordt zo wel erg ontkracht; het is alsof de ecoterroristen van Greenpeace met een boot langszij zijn gekomen en het spel gekaapt hebben!

Niet dat dit het enige struikelblok van het spel is, nee: elke speler zit toch elke ronde zo’n beetje hetzelfde te doen, zonder al teveel interactie, zonder al teveel spanning - er zijn spelen die je op het puntje van je stoel doen zitten, maar dit hoort er niet bij. Thematisch worden er ook nogal wat hordes genomen, want het centrale veld waar de ondernemersactiviteiten op plaatsvinden heet ‘markt’ en we betalen er met munten, maar als we echt iets moeten kopen, wordt dat alleen als koopfase betiteld en komen er in plaats van munten edelstenen tevoorschijn om ermee te ruilen, want dat is wat het eigenlijk is.
xx
‘Maar waar zijn ze nu?’, zou een oma van een vriend zeggen, wanneer er in de fameuze serie ‘Dallas’ weer eens op een raam werd ingezoomd en vervolgens de volgende scène in het ingezoomde interieur begon. Het arme mens was nog gewend aan series en films waarin eerst uitgebreid aan de deur werd gebeld of geklopt, opengedaan, jas aangenomen, en zo verder, en begreep de symboliek van het raam niet.
Alles oneindig verklaren hoeft nu ook weer niet, maar kraken van ongerijmdheid doet het spel wel - dat thema’s met een korreltje zout moeten worden genomen is bekend, maar hier wordt het wel heel bont gemaakt. De saaie jaren tachtiguitstraling van de doosomslag geeft ‘Diamonds Club’ alias ‘Het Houtvester Gilde’ tenslotte de doodsteek.
© 2008 Richard van Vugt

Diamonds Club, Rüdiger Dorn, Ravensburger, 2008 - 2 tot 4 spelers vanaf 10 jaar, geen tijdsaanduiding (plm. 60 minuten)


Jammer van de winnende bomenstrategie
Niets bijzonders maar speelt leuk, met name de markt
Vlot spelverloop, maar repetitief
x
x
x