xxxx

Manhunt
Auteur: onbekend
Uitgever: Milton Bradley
Jaar: 1972

x
De spannende jongensboeken voor de wat oudere knapen belichtten somtijds een clubje jongens die iets spannends ontdekten, op het spoor waren, iemand achtervolgden of in de smiezen kregen, in stroperskuilen of de stropershanden zelf vielen, benauwde momenten beleefden, het er toch goed afbrachten en door hun slimmigheid de aan zijn duistere kant geslepen schurk vervolgens aan de politie uitleverden, en die, dat was nog niet gezegd, de dreigende sloop van het jeugdhonk hiermee wisten af te wenden via een ingewikkelde subplot waarbij diverse plaatselijke notabelen een eigen rol speelden, al was dat eerst nog helemaal niet duidelijk.
x
Nou, dan krijg je zelf ook wel eens zin om je nut aan de maatschappij te betonen! De politie helpen, wie wil dat niet - al vermenigvuldigen de amoebes die daar anders over denken zich in rap tempo en slaan ze zelfs hulpverleners onverwijld met dommekracht op hun aangezicht; we zijn wel heel ver van Eden verwijderd geraakt! Goed, helpen dus: twee tot vier spelers beschikken over een nogal rudimentair uitgevoerd plastic autootje dat de politiepatrouillewagen voor moet stellen - ja, vroegâh, vóór de Kleurenkijk en het Grottenweb, toen de gore werkelijkheid je toch ook redelijk onbegrensde fantasie nog niet had ingehaald, toen konden we er zelf de onschuldige rest in alle kleuren en situaties nog wel bijdenken!
x
Ergens is een misdaad gepleegd, en wij gaan er met onze wagens op uit om op diverse locaties onze neus op te steken. Uitgerust met een politiescanner, en een centrale computer, waar we onze communicatie mee onderhouden en die tevens onze mobiliteit verzorgd. Ach, het computertje: dat is gewoon een door een batterij aangedreven motortje dat door wat radertjes drie pijltjes aanstuurt. Een ervan geeft aan hoeveel vakjes we mogen rijden; op een ander, eenmaal op locatie, is af te lezen of we contact met de centrale hebben, en een derde is te gebruiken wanneer we informatie willen uitwisselen met een speler die op hetzelfde vakje staat. Wanneer er contact is gemaakt, mogen we het eigenlijke gadget gebruiken: de scanner.
x
Hierin is bij het begin van het spel een van de 16 ponskaartjes met verdachten geschoven; zo ging dat in de tijd met de main frames. Met een probe tasten we aan de bovenzijde de vier gaten van de bezochte locatie af; een ervan geeft een positief resultaat dat we kunnen markeren op het Clue Sheet in ons Detectives Handbook en vervolgens cross indexen met een verdachtenboekje. Was het iemand die bekend staat als een expert in explosieven? Dan kunnen de overige verdachten die hier niet bedreven in zijn uit het boekje worden weggestreept. Zo hobbelen we over het bord, geven telkens een draai aan de 'computer', en worden vroeger of later wijzer en kunnen de enig overgebleven verdachte aanwijzen en contrôleren aan de onderzijde van de ponskaart.
x
Het spel ziet er heerlijk knullig uit en heeft daardoor een hoog nostalgisch gehalte; voor vormgeving en uiterlijk schoon hoeven we niet bij Amerikanen te zijn, blijkt maar weer eens. Als het maar indrukwekkend is, zal de uitgever hebben gedacht, en dat zal het in 1972 ongetwijfeld voor diverse jongensknapen, al dan niet in clubverband vereend, en moe van het buiten spelen (kent u nog zo'n kind?) geweest zijn. Daarna kwamen de homecomputers die het spel op hun machines uitbrachten. In deze vorm leeft het spel, althans de titel, tot heden voort, onder andere voor de X-Box, al is het accent van je gezond verstand gebruiken wel eigentijds verschoven naar bruut geweld. Wie voorheen goed was met z'n hersens, ging vanzelf iets ambiëren waarmee ie dat kon practiseren. Mogen we extrapolerend beweren dat wie nu goed is in het virtueel neerschieten, vanzelf iets ambieert in de richting van.. eh, piloot op missie in Uruzgan?

Manhunt, auteur onbekend, Milton Bradley, 1972 - 2 tot 4 spelers vanaf 8 jaar, 60 minuten
x
x